Sinds kort is aan het aanbod van boeken over Curaçao de bundel Slagschaduwen. Erfenis van een koloniaal verleden van publiciste en journaliste Colet van der Ven toegevoegd. Omdat de eilandelijke historie vooral is beschreven door blanke wetenschappers zoals Hoetink, Hartog en Krafft, wil Van Dongen een andere geluid laten horen, dat van de Curaçaoënaar zelf. Ze heeft een groep informanten, een dwarsdoorsnede van de Curaçaose maatschappij, uitgenodigd om hun visie te geven over hoe slavernij en het koloniale verleden doorwerken in het heden.
Het boek begint met een historisch deel, waarin de auteur het verleden van het eiland lardeert met uitspraken van de informanten over bepaalde gebeurtenissen of fenomenen. In het tweede deel worden zes thema’s besproken, waaronder religie, etniciteit en opvoeding. Naarmate het tweede deel vordert, verdwijnt de interviewster uit beeld en resten slechts naakte uitspraken van de informanten. Zonde, want zonder duiding lijken hun uitspraken losse flodders. De hamvraag is echter hoe representatief die dwarsdoorsnee van de Curaçaose bevolking is. De informanten bestaan – op twee scholieren na – uit prominenten uit de politiek, cultuur, media en kunst. Aan het woord komen onder anderen: wereldberoemd architect Carlos Weeber, voormalig politicus Carel de Haseth, schrijver Frank Martinus Arion en journaliste Jefka Alberto. Ze praten vooral over de slavernij en de huidige maatschappij. Maar de bevolking uit achtergestelde buurten als Brievengat en Seru Fortuna komt niet aan het woord en dat is jammer.
Enerzijds leveren de antwoorden van de ‘landskinderen’ inzichten op over de complexiteit van de Curaçaose samenleving. Wat dit boek bijvoorbeeld goed aantoont, is dat de slavernij niet ophield op 1 juli 1863. Op indringende wijze vertellen de informanten over hoe na de emancipatie de rooms-katholieke kerk en vervolgens de Shell een groot deel van de gekleurde bevolking bewust onwetend en maatschappelijk buitenspel hield. De uitspraken van de heer Wawoe, oud-directeur van de Shell, onderstrepen dat nog eens.
Anderzijds gaat het doordrammen over de slavernij, vooropgesteld dat het een verschrikkelijk, mensonterend fenomeen is, op den duur vervelen. Het wordt zelfs even hilarisch wanneer de Curaçaose populist en politiek leider van Pueblo Soberano Helmin Wiels aan het woord komt. “Veel Curaçaoënaars zijn te zwaar. Dat komt door het verleden, toen werden de slaven vetgemest als geiten. Hoe zwaarder de slaaf, hoe meer hij opbracht. Dat heeft geleid tot de huidige opvatting dat dik zijn okay is.
”Afgezien van de genoemde minpunten is het een prettig leesbaar boek. Het is niet diepgravend, maar levert een aantal kostelijke citaten op. Jammer dat het beeldmateriaal niet is voorzien van onderschriften. De foto’s kunnen nu uit een willekeurig Caribisch land komen. Liefhebbers van de Nederlandse Cariben zijn wellicht bekend met De Curaçaose Samenleving van Römer en Curaçao en Curaçaoënaars van Allen, Heijes en Marcha . Slagschaduwen zou bij bestudering van de genoemde titels als aanvullend materiaal kunnen dienen.
