Column Colombia

De Brug

13 januari 2014

Nico Verbeek

Op de A2 van Utrecht naar Eindhoven zie ik het niet snel gebeuren. Dat je in de file staat, laten we zeggen in de buurt van de Waalbrug, en dat er dan ineens een paar motorfietsen vanuit het niets opduiken om je eventjes uit de file te helpen. Zoiets kan denk ik alleen maar in Colombia, daar wonen de kampioenen van de improvisatie. We stonden in een hele lange file (van voornamelijk vrachtwagens) die nog uren kon duren. Toen zagen we plotseling verschillende motorfietsen verschijnen. Ze begonnen een praatje met de weggebruikers. Wat wilden ze? Ons beroven? Een nieuwe vorm van bedelen? Nee, integendeel, ze wilden ons helpen die hele meute vóór ons te passeren. Een aantrekkelijk aanbod natuurlijk, want de file kon nog wel eventjes duren.

Je zou denken dat zo’n aanbod te goed is om waar te zijn. Er zit ergens een addertje onder het gras. Maar nadat een aantal auto’s vóór ons het goede voorbeeld had gegeven, durfden wij ook. We rijden dus achter zo’n handige jongen aan, die een zijweg in slaat, dan het hele stadje door rijdt, straat in straat uit. En na een minuut of tien komen we precies bij het begin van de file terecht, en kunnen we zo de brug oversteken. Minstens twee uur tijd gewonnen! En daarvoor bracht de reddende engel niet meer dan 2000 peso’s (iets minder dan een euro) in rekening. Zoals die jongens altijd zeggen: “een paar munten voor de lunch of voor een frisdrankje.”

Wij kwamen na de vakantie terug van Guayabal-Armero en dus moesten we zoals heel veel toeristen die van het centrum van Colombia kwamen en richting Medellín of de kust wilden, de Magdalena-rivier over. De brug La Dorada-Puerto Salgar is 65 jaar oud. Hij is dus gebouwd voor een heel ander Colombia dan dat van 2014. Er is één rijbaan voor auto’s en op de andere helft ligt een spoorlijn voor treinverkeer. De trein is er niet meer en de ‘gewone’ weg is in de loop der jaren verbreed tot tweebaans, maar het is te smal voor het vele vrachtverkeer dat er tegenwoordig overheen komt.

Met als gevolg dat er, vooral in de vakantieperiodes, heel lange files staan. En dat is normaal al geen pretje, maar met temperaturen van boven de 40 graden nog minder. Want La Dorada is ook nog eens een van de warmste plekken van het land, waar je dus aardig kan smelten in de file. In ieder geval als je geen airconditioning in de auto hebt.

Colombia heeft een waanzinnige achterstand op het gebied van infrastructuur en het gebrek aan fatsoenlijke (tweebaans) wegen is een belangrijke bottleneck voor de economische ontwikkeling van het land. Want wat heb je aan het afsluiten van tientallen vrijhandelsverdragen, als je de goederen die je denkt te exporteren of te importeren, niet op de plaats van bestemming kan krijgen?

Een nieuwe brug in La Dorada staat al jaren op het programma van de plaatselijke politiek. Maar daarvoor is méér nodig dan alleen maar improvisatievermogen, vrees ik.

Gerelateerde berichten

Moeders van de Candelaria: 25 jaar op zoek naar de waarheid

Moeders van de Candelaria: 25 jaar op zoek naar de waarheid

Op 16 maart vierde Madres de La Candelaria haar 25-jarig bestaan met een bijeenkomst in Museo Casa de Memoria in Medellín. De viering heette ‘Altijd woensdag om twaalf uur’, als eerbetoon aan hun wekelijkse protest in het atrium van de Nuestra Señora de la Candelaria-kerk in Medellín. Aanwezig waren leden van de organisatie en flink wat van de mensen die hen gedurende deze tijd hebben gesteund.

Lees meer
De jungle in de Colombiaanse literatuur

De jungle in de Colombiaanse literatuur

Het is dit jaar precies honderd jaar geleden dat José Eustasio Rivera (1888 – 1928) La vorágine publiceerde, een roman waarin de Colombiaanse jungle de hoofdrol speelt en die tegenwoordig tot de canon van de Colombiaanse literatuur behoort. En dus ook verplichte lectuur op de middelbare scholen in Colombia en dat heeft het imago van de roman niet veel goed gedaan. La vorágine (vrij vertaald: De maalstroom) staat voor moeilijk, weinig toegankelijk proza, in ieder geval lectuur die een scholier niet voor z’n plezier leest.

Lees meer
Griselda Blanco, de Zwarte Weduwe

Griselda Blanco, de Zwarte Weduwe

Griselda Blanco (1943-2012) was een van de meest gewelddadige drugshandelaren in de Colombiaanse maffiageschiedenis. Ze had de naam een gewetenloze moordenaar te zijn en verschillende vendetta’s te hebben veroorzaakt, zowel in Colombia als in het Miami rond 1980, de jaren van Miami Vice. Ze werd omschreven als zeer bezitterig en extreem jaloers, op het randje van het abnormale. Ook zou ze honderden doden op haar geweten hebben, onder wie haar drie echtgenoten, vandaar haar bijnaam Zwarte Weduwe.

Lees meer

Blijf op de hoogte

Adverteren op onze website?

Dat kan! Tegen een scherp tarief plaatsen wij uw advertentie.

Ontvang onze nieuwsbrief

Schrijf u in en ontvang onze digitale nieuwsbrief met een overzicht van onze nieuwe artikelen.

Volg ons op social media

Wees als eerste op de hoogte van nieuwe artikelen en deel artikelen met uw netwerk.

Share This