De familie van Pablo Escobar probeert nog steeds een slaatje te slaan uit het imago van hun beroemde familielid. Nu bieden ze een excursie door Medellín aan. Plekken die een belangrijke rol speelden in het leven van de voormalige drugsbaron worden aangedaan. De toer is vooral bedoeld voor buitenlandse toeristen, die Pablo en Medellín nog steeds als een hechte twee-eenheid beschouwen. De toer begint in de wijk Los Olivos. Hier staat de woning waar Pablo Escobar, vluchtend voor zijn achtervolgers, op 2 december 1993 door de Colombiaanse politie werd doodgeschoten. De gids blaast de legende nieuw leven in door de leugen te verkopen dat Pablo, toen hij zag dat hij geen kans meer had, zichzelf een kogel door het hoofd schoot.
Daarna gaat de reis naar begraafplaats Montesacre waar Pablo’s laatste rustplaats is. Hij ligt daar in het gezelschap van zijn ouders, een jongere broer en een lijfwacht. Hier wordt nog maar eens benadrukt dat Pablo consequent was in zijn acties. Want hij had altijd al verkondigd dat hij de voorkeur gaf aan een graf in Colombia boven een gevangeniscel in de Verenigde Staten.
Hoogtepunt van de rondreis is een bezoekje aan Roberto Escobar, de broer van Pablo, die na een bombrief, afkomstig van de vijanden van het Calikartel, zo goed als doof en blind is. Roberto krijgt alle ruimte om de mythe van Pablo nieuw leven in te blazen.
– “Heeft u ergens spijt van?”, vraagt een geïntrigeerde toerist.
– “Ach, natuurlijk” antwoordt Roberto, “maar we maken toch allemaal fouten in het leven?”
– “Als u terugkijkt, wat denkt u dan van alles wat Pablo heeft gedaan?”
– “Pablo was een man van vlees en bloed, hij was niet perfect. Maar hij heeft ook zoveel goede dingen gedaan en dat willen ze nooit vertellen.”
De familie Escobar bazuint al jarenlang rond dat ze geen geld meer hebben en dat ze daarom alles aangrijpen om wat te verdienen. Maar in werkelijkheid doen ze aan geschiedvervalsing door Pablo op een voetstuk te plaatsen en de ware omvang van zijn misdadige erfenis met de mantel der liefde te bedekken.
Ik ken de familie Escobar vrij goed. Voor mijn boek Pablo Escobar. De zoektocht naar de man achter de mythe heb ik broer Roberto geïnterviewd. Ook heb ik zijn zus Luz María gesproken en zijn moeder, toen die nog leefde. Het kom
t altijd op hetzelfde neer. Pablo heeft slechte dingen gedaan, maar de mensen vergeten zijn goede kant: hij was een filantroop, een man die huizen bouwde voor de armen, voetbalveldjes aanlegde in de achterstandswijken. Ze wilden een museum voor Pablo oprichten en vroegen me of ik hen daarbij wilde helpen. Ik heb toen de boot vriendelijk afgehouden.
De gemeente Medellín is niet blij met het nieuwe initiatief van de familie Escobar. Buitenlandse toeristen krijgen het verhaal van een Pablo te horen, die heel anders is dan de meeste mensen in Medellín zich herinneren. Die denken met pijn terug aan de periode 1989-1993, toen in Medellín nauwelijks nog iemand de straat op durfde uit vrees slachtoffer te worden van een van Pablo’s lukrake bomaanslagen.
Pablo Escobar verheffen tot een kleurrijke en folkloristische figuur, zonder stil te staan bij de enorme schade die hij heeft aangericht, is het ontkennen van een belangrijk deel van de Colombiaanse geschiedenis.
