Het eten van vlees is voor veel Venezolanen een luxe geworden door de economische crisis, wat weer te wijten is aan het wanbeleid van de ‘socialistische’ regering van Nicolás Maduro. Een paar weken ging half Venezuela de straat op om zijn aftreden te eisen, maar hij en zijn corrupte kliek wisten in het zadel te blijven dankzij grootschalig gebruik van staatsgeweld en het opblazen van het democratische systeem door het verkrachten van de grondwet.
Kort geleden kondigde de regering aan dat er licht was in de duisternis en dat ze de oplossing had gevonden voor de voedselschaarste en de honger in het land: de invoering van het konijnenplan, een initiatief om het fokken van konijnen en het consumeren van konijnenvlees te stimuleren.
Maduro verklaarde tijdens de presentatie dat “ het plan is ontworpen omdat het konijn veel gezond dierlijk proteïne bezit en omdat konijnen het bijkomende voordeel hebben dat ze zich voorplanten als… konijnen”. Niemand wist met zekerheid te zeggen of dit een grap was van de dictator (die niet bekend staat om zijn gevoel van humor), maar gezien de hongersnood die er in het land heerst, is de grap in ieder geval nogal wrang.
Maduro zei ook dat het konijnenplan onderdeel uitmaakte van een offensief van de regering tegen de zogenaamde ‘economische oorlog’, zoals de dictator en zijn handlangers de economische crisis noemen. De schuld van deze crisis geven ze aan iedereen, behalve aan zichzelf: de ondernemers, de kapitalisten, de politieke oppositie, de yankee-imperialisten en de Colombiaanse narcoparamilitairen.
De man die de twijfelachtige eer had om het plan van Maduro in de praktijk te brengen was Freddy Bernal, het hoofd van het Programma van Gesubsidieerde Voedingsmiddelen. Die merkte al snel dat het plan veel makkelijker op papier was uit te voeren dan in de praktijk, die heel wat weerbarstiger bleek te zijn.
Een paar weken nadat Bernal een eerste partij konijnen had uitgedeeld in de randwijken van Caracas en polshoogte ging nemen naar de vorderingen van het programma, kwam hij tot de ontdekking dat maar heel weinig konijnenvlees aan het dagelijkse menu van de Venezolanen was toegevoegd. De mensen waren aan de lieve beestjes gehecht geraakt en die liepen vrolijk rond in het huis en de tuin rond, als de eerste de beste huisdieren.
Bernal kwam er tot zijn schrik ook achter dat veel mensen hun konijn een naam hadden gegeven en dat ze zelfs in hun bed lieten slapen. De functionaris verklaarde de tegenvaller door te stellen dat het “een cultureel probleem” was. “We zijn opgegroeid met het idee dat het konijn een schattig beestje is. En dat is jammer, want vanuit het gezichtspunt van de economische oorlog kan een vrouwtjeskonijn een heleboel kleintjes krijgen en in twee maanden tijd wordt zo’n kleintje een konijn van tweeënhalve kilo.”
De regering van Maduro had eerder al geprobeerd om het fokken van geiten te stimuleren om het rundvlees te vervangen. Want dat is moeilijk te krijgen en bovendien verschrikkelijk duur. Door de gierende inflatie in Venezuela (volgens het IMF komt dat dit jaar uit op 720 procent) moet een Venezolaan die leeft van een minimum salaris maar liefst tien procent van zijn inkomen besteden om een kilo vlees te kopen. Om nog maar te zwijgen over de schaarste aan andere voedingsmiddelen en andere dagelijkse producten.
.jpg)
In mei 2018 zijn er weer presidentsverkiezingen in Colombia en de weerzin van de kiezers tegen de politiek in het algemeen en de politieke partijen in het bijzonder, is nog nooit zo groot geweest. De corruptie in de politiek, in het openbare bestuur en in het gerechtelijke systeem heeft de laatste maanden een historische omvang gekregen. Precies de omstandigheden waaronder zo’n twintig jaar geleden een (linkse) populist, Hugo Chávez, de macht wist te grijpen in het buurland. Hopelijk is Colombia gewaarschuwd…
