Het is vandaag de dag niet eenvoudig om hond te zijn in Bogotá, zelfs niet in een dure wijk. Omdat je baasje geen tijd heeft om je uit te laten, word je elke ochtend opgehaald door een vreemdeling, een zogenaamde honden-uitlater, die je, samen met een stuk of vijf of tien andere honden, door het park sleurt. En als je pech hebt, en een duur hondenras vertegenwoordigt, loop je tegenwoordig ook nog eens het risico door onverlaten ontvoerd te worden.
Dat gebeurde bijvoorbeeld afgelopen week met een Yorkshire Terrier in de wijk Chapinero, met wie het helaas slecht afliep. De eigenaresse kreeg een telefoontje van de criminelen die zeiden dat ze 800.000 peso’s moest betalen als ze haar hond terug wilde zien. Helaas verloor ze daarna het contact en dus was ‘Yorkie’ voor altijd verdwenen. In een ander geval sloegen de bandieten het raam in van een auto en namen een bulldog mee die door z’n baasje was meegenomen voor een uitstapje. Twee dagen erna belden ze op en eisten losgeld van bijna een miljoen. Het bellen van de eigenaren is tegenwoordig niet zo moeilijk, want het telefoonnummer staat meestal in de halsband van de honden. Dat doen veel eigenaren in de hoop het huisdier weer terug te krijgen als het zou verdwalen.
En zo zijn er talrijke gevallen te betreuren. Volgens de politie gaat het de criminelen om het losgeld, maar soms worden de ontvoerde honden ook gebruikt om ermee te fokken of worden ze doorverkocht. Het aantal gevallen van afpersing is waarschijnlijk veel groter dan bekend is bij de politie, want vaak wordt geen aangifte gedaan. Onderzoek heeft ook uitgewezen dat achter de kidnappings van rashonden een crimineel netwerk schuil gaat. De rassen die het meest geroofd worden zijn: Yorkshire Terrier, Labrador, Golden Retriever, Bulldog en Boston Terrier. De ontvoering van honden wordt door de politie ook in verband gebracht met het werk van de honden-uitlaters, die in sommige gevallen in het complot betrokken blijken te zijn.
Ik was onder de indruk van het verhaal over de ontvoerde honden, niet alleen omdat ik een dierenliefhebber ben, maar ook omdat ik het zelf ook eens heb meegemaakt. Dat was in de tijd dat ik nog een finca had en een goudkleurige labrador had. Mijn zoontje had hem heel toepasselijk Scott gedoopt, naar de reclame voor Scott wc-papier waarin zo’n labrador een hoofdrol vervult.
Het probleem van Scott was dat hij er vaak vandoor ging, op zoek naar vrouwtjeshonden. Soms bleef hij dan dagenlang weg. Toch kwam hij altijd weer terug, maar we waren vaak bang dat er iets met hem zou gebeuren: sommige boeren in de beurt hielden niet van honden en probeerden ze te vergiftigen. En omdat Scott een rashond was, bestond ook altijd het gevaar dat iemand anders ermee aan de haal zou gaan.
En dat gebeurde op een slechte dag. Scott was meer dan een week van huis weg en dus begonnen we een zoektocht door de hele buurt. Sommigen buren hadden Scott inderdaad gezien, maar niemand had hem onderdak geboden. Kortom, de zoektocht leverde niets op. Totdat de dag erop een man uit het dorp naar de finca kwam en ons wist te vertellen dat hij wist waar Scott was. Onze hond bevond zich in Venecia, een dorpje in de buurt, maar geen nood: hij kende die mensen wel en zou ervoor zorgen dat we Scott terug zouden krijgen. Maar, zo liet hij ook weten, dat kon hij allemaal natuurlijk niet gratis doen, en vroeg 50.000 peso’s. Ik begreep meteen dat hij de hond zelf had, en dat hij me aan het afpersen was, maar ik wist ook dat ik moest betalen, wilde ik Scott nog ooit terugzien. En dus betaalde ik het losgeld.
En zo werd Scott toen, zonder het te weten, een van de eerste slachtoffers van dit nieuwe delict in Colombia…
