Het is weer voetbal hier, met de Copa America in Argentinië, en Colombia inmiddels in de rol van favoriet. Uiteraard hoop ik het beste voor mijn tweede vaderland en normaal gesproken zet ik mijn geld (en hoop) ook altijd op Brazilië. Maar deze keer niet.
Ineens ergerde ik me verschrikkelijk aan de spelers van Brazilië Dat kwam door een klein berichtje op de radio, dat niet eens direct met het voetbal te maken had. Ik hoorde dat Braziliaanse spelers gevraagd was of ze die avond naar de voetbalklassieker Argentinië-Colombia zouden kijken, altijd een ‘beladen’ wedstrijd. Er is een historische rivaliteit en het is een interessante confrontatie tussen twee heel verschillende voetbalstijlen. Nee, hadden de jongens van de Braziliaanse selectie gezegd, wij kunnen niet, want we moeten naar onze favoriete soapserie kijken.
Toevallig weet ik uit eigen ervaring dat er weinig te missen valt aan Braziliaanse soaps. Toen ik in Portugal woonde, zag ik ze dagelijks voorbij komen op de Portugese tv. Ik moest toen nog Portugees leren en dat soort programma’s leek me dus wel aardige leerstof. Maar de verhalen waren zoals je van een klassieke telenovela verwacht: voorspelbaar, melodramatisch en erg vervelend.
Neem dan liever de Colombiaanse soaps, die wereldwijd bekendheid genieten dankzij hun oorspronkelijkheid en creatieve scripts. Betty la Fea (in Nederland zendt Net5 de Amerikaanse versie Ugly Betty uit) is een wereldwijd succes geworden. Er is geen taal of land in de wereld waar geen lokale versie van deze Assepoester-komedie is verschenen.
Wel heb je in Colombia de ‘terreur’ van de narco-soaps (over de drugsmaffia) en dat houdt ook maar niet op. Er is nu weer een nieuwe, La Reina del Sur, die zich voornamelijk in Mexico en Spanje afspeelt, maar de kwaliteit is stukken minder dan vorige narco-soaps (El Capo, Las Muñecas de la Mafia) die over Colombiaanse narco’s gingen. Ook is er altijd de discussie of dergelijke soaps niet zorgen voor een verheerlijking van de wereld van de maffia en dat ze een slecht voorbeeld voor de jeugd zijn.
Ik vind dat dergelijke onderwerpen niet taboe mogen zijn, ook niet in de vorm van fictieboeken, films of televisieseries. Maar het is volkomen onvoorspelbaar wat bijvoorbeeld kinderen (of pubers) van zo’n serie zullen oppikken. Ongetwijfeld worden veel jonge jongens en meisjes aangetrokken door de wereld van geld, dure levensstijl, mooie vrouwen, die in dergelijke verhalen wordt geschetst.
Maar…zeggen de makers dan: die maffiose helden komen toch wel mooi altijd héél slecht aan hun einde. Gevangenis of kerkhof, dat zijn de twee opties voor een echte narco.
Maar wat…als dat (die dood of dat kerkhof) pas gebeurt in de laatste minuut van de allerlaatste aflevering, van pakweg vijftig episodes, en díe heb je net gemist omdat je –ik noem maar wat– nét naar een voetbalwedstrijd wilde kijken?
