Recensies boeken

De drie Lilia’s

3 maart 2013

Mark Weenink

In Colombia is het middageten de belangrijkste maaltijd van de dag. Niet verwonderlijk dus dat er elke dag drommen mensen in de rij staan voor de gaarkeuken van een kleine parochie in hoofdstad Bogotá in de novelle De drie Lilia’s. De originele titel luidt dan ook Los almuerzos (de lunches). In het boek stelt de Colombiaanse auteur Evelio Rosero (1958) het micro-universum van een beklemmende religieuze gemeenschap centraal.

Het kleine heiligdom, waar de almachtige pater Almida de scepter zwaait, wordt bevolkt door hoofdpersoon Tancredo, een gebochelde misdienaar. Hij verlangt naar Sabina, de stiefdochter van de naargeestige koster Machado. Tancredo wordt in zijn taken bijgestaan door de drie Lilia’s, oude, bemoeizuchtige dametjes die van de ene op de andere dag weduwe werden door het Colombiaanse gewapende conflict.

De wekelijkse routine verloopt volgens een vast stramien. Op maandag komen de hoeren eten, op dinsdag de blinden, ’s woensdags de zwerfkinderen, op donderdagen de bejaarden en op vrijdag de gezinnen, waarbij pater Almida ook aanzit. Vooral de donderdagen zijn een beproeving voor Tancredo, want de bejaarden halen hem het bloed onder de nagels vandaan en doen hem gruwelen met hun lichamelijke ongemakken en onbehoorlijke gedrag.

De rust die heerst in het geestelijke etablissement, is schijn. Tancredo, Sabina en de drie Lilia’s: allemaal worden ze uitgebuit door pater Almida. Het is soberheid troef, maar op zolder liggen koffers collectegeld. De enige uitspatting is voorbehouden aan Almida en Machado: hazelnootlikeur. Tancredo zit tussen twee vuren: schuldgevoel, plichtsbesef en angst aan de ene kant en zijn gevoelens voor Sabina anderzijds, die hem met haar verleidelijke lichaam tart en zijn liefde zelfs letterlijk opeist.

De status quo wordt verstoord als Almida voor het eerst in veertig jaar verstek moet laten gaan en de mis niet kan voordragen. Zijn taak wordt overgenomen door de onconventionele pater Matamoros, die met zijn gezongen mis en drankgebruik het religieuze instituut en haar vrome parochianen op hun kop zet.

In De drie Lilia’s fileert Rosero met precisie de hypocrisie en zwakheden van de mens en die van de geestelijkheid in het bijzonder, zonder te vervallen in cynisme. Als lezer ben je geneigd sympathie te voelen voor Tancredo, toch een beetje een stumper. De drie dametjes blinken uit in treiterende hatelijkheden, vileine opmerkingen en sadistisch leedvermaak. Het taalgebruik van Rosero is mooi en lyrisch. Oude vrouwtjes die de kerk uitgaan, beschrijft hij als volgt: “Het leken oude zwarte vogels die bij het licht van de straatlantaarns hun vleugels in de eindeloze, glinsterende regenstralen uitsloegen.”

Rosero ontving in 2006 in Colombia de Premio Nacional de Literatura. In het Nederlands verscheen van zijn hand in 2009 De vertrapten. De drie Lilia’s is een charmant, compact geschreven verhaal en het boek is mooi vorm gegeven met een harde kaft en prachtige omslag, zoals we dat gewend zijn van Uitgeverij De Geus.

Evelio Rosero, De drie Lilia’s, Uitgeverij De Geus, Breda, 2013, ISBN 9789044519204, 152 pag., €18,50, vertaling: Jos den Bekker

Gerelateerde berichten

De wilde vaart. Op zoek naar de veerkracht van Suriname

De wilde vaart. Op zoek naar de veerkracht van Suriname

Het plantageproject waar je spaargeld in zit gaat failliet, de boot waarmee je toeristentrips uitvoert zinkt. Wat doe je dan? Van de nood een deugd maken, dat is de aanpak van de Surinaams-Nederlandse Tessa Leuwsha (1967) en haar Surinaamse partner Sirano Zalman. Samen varen ze het binnenland in met een oude garnalenboot, het avontuur tegemoet. Hun ervaringen tekent Leuwsha op in De wilde vaart. Op zoek naar de veerkracht van Suriname.

Lees meer
Jaguar

Jaguar

In zijn debuutroman Jaguar vertelt de Colombiaanse schrijver Santiago Wills de bloedige recente geschiedenis van zijn land aan de hand van het levensverhaal van de paramilitaire commandant Martín Pardo en zijn half tamme jaguar Ronco.

Lees meer
De vlaktes

De vlaktes

De vlaktes van de Argentijnse schrijver Federico Falco (1977) behoorde in 2020 tot de finalisten voor de Spaanse Premio Herralde de Novela en is nu in het Nederlands vertaald. Een boek over rouw en verlies, die de verteller de stad doen ontvluchten en terugkeren naar het landschap van zijn jeugd, de uitgestrekte pampa. In de stilte kijkt hij terug op de breuk met zijn geliefde. De moestuin en zijn herinneringen helpen hem zich opnieuw te hechten, aan de eindeloze vlaktes om hem heen.

Lees meer
agsdix-null

Politiek & Maatschappij

agsdix-null

Kunst & Cultuur

agsdix-null

Vrije tijd & Toerisme

agsdix-null

Economie & Ondernemen

agsdix-null

Milieu en Natuur

agsdix-null

Onderzoek & Wetenschap

Blijf op de hoogte

Adverteren op onze website?

Dat kan! Tegen een scherp tarief plaatsen wij uw advertentie.

Ontvang onze nieuwsbrief

Schrijf u in en ontvang onze digitale nieuwsbrief met een overzicht van onze nieuwe artikelen.

Volg ons op social media

Wees als eerste op de hoogte van nieuwe artikelen en deel artikelen met uw netwerk.

Share This